De afgelopen dagen was ik geveld door een behoorlijke verkoudheid. M’n stem deed het nauwelijks meer en bij het slikken voelde het alsof er een speldenkussen door m’n keel ging. Ik heb wat afspraken verzet en me op de bank laten vallen.

En terwijl ik op de bank zit en mezelf eens van een afstandje aanschouw, zie ik iemand zitten met z’n hoofd vol met de dingen die zijn gebeurd, die moeten gebeuren of die aan het gebeuren zijn. Een hoofd als een werkplaats waar hard wordt gewerkt en waar het gereedschap en de materialen verspreid liggen. En hoe langer ik daar zit en mezelf ontspan, des te rustiger wordt het in die werkplaats. Het werken neemt af en de materialen en gereedschappen verdwijnen. De werkplaats verandert langzaam in een witte, lichte ruimte. Een ruimte vol rust en zonder prikkels. Een ruimte waar plotseling gedachten opkomen als een vogel die zomaar door de ruimte vliegt. Vaak is die gedachte een kletterende knal van een vallend stuk gereedschap of een echo van werkzaamheden die al hebben plaatsgevonden. Zo’n kraai laat ik voorbijvliegen. Ik kan de aanwezigheid van die gedachten niet ontkennen want dan blijven ze rondfladderen. Dus mogen ze er zijn en geef ik hen de ruimte, en niet de aandacht, om door te vliegen tot ze weer verdwijnen.

En dan fladdert er plotseling een andere gedachte door de ruimte. Als een witte duif. Eén waar je blij door verrast wordt. Een inzicht gevende gedachte. Zo één die ’s morgens onder de douche ook wel eens komt of ’s avonds laat tijdens een lange autorit. Die zich eigenlijk nooit aandient als er hard in de werkplaats gewerkt wordt maar zich zonder te vragen aandient als het in de werkplaats doodstil is. Zo één die meerdere materialen in de werkplaats moeiteloos en zonder inspanning met elkaar verbindt tot een nieuw product, een nieuw inzicht.

En zeg nou zelf. Ontstaan je beste ideeën achter je bureau, achter je computer, je hersenen pijnigend of op de momenten dat je hersenen juist ontspannen en je helemaal niet bezig was om iets te bedenken? En nu je dit weet, wat belemmert je dan om daar gebruik van te maken? Ga werken, ontspan!

Oh ja. Twee dingen kregen meer betekenis voor me. Doelend op het begin van mijn verhaal. Het eerste is dat je helemaal niet ziek hoeft te zijn om beter te worden. Mensen denken dat ten onrechte wel eens als ze mij inschakelen. Er is meestal verbetering te halen, ook als er niets mis lijkt te zijn. Een tweede besef is dat loslaten eigenlijk het nieuwe vasthouden is. Wat zou er gebeuren als je zo’n mooi hoopje zand heel strak zou vasthouden?